تشخیص و درمان سرطان مثانه

سرطان مثانه ششمین بدخیمی شایع در ایالات متحده است. رایج‌ترین نوع سرطان مثانه کارسینوم مخاط پوشاننده دستگاه ادراری یا کارسینوم اوروتلیال (سلول ترانزیشنال) می‌‌باشد و آندوسکوپی مثانه (سیستوسکوپی یا مثانه بینی) همچنان رکن اصلی تشخیص و پایش این بیماری باقی مانده است. با انجام سیستوسکوپی فلوئورسانس (Fluorescence Cystoscopy)، ردیابی ضایعات مسطح نئوپلاستیک )مانند کارسینوم درجا) بهبود می‌‌یابد. معمولاً سرطان مثانه غیر‌مهاجم به عضله با برداشت از راه پیشابراه (Transurethral Resection) و شیمی‌درمانی پیرامون جراحی (Perioperative Intravesical Chemotherapy) داخل مثانه‌ای مدیریت می‌‌شود. در مورد بیمارانی که با بالا بودن خطر پیشرفت بیماری مواجه هستند، استفاده از درمان داخل مثانه‌ای باسیل کالمت گورین (Intravesical Bacille Calmette – Guerin Therapy) بر کاربرد میتومایسین ترجیح داده می‌‌شود. در ارتباط با سرطان مثانه مهاجم به عضله، برداشت کامل مثانه مدیریت استاندارد بیماری می‌‌باشد. در این بیماران باید، بر اساس خطرات پاتالوژیک مانند غدد لنفاوی سرطانی یا مرحله پاتالوژیک T، کاربرد شیمی‌درمانی نئوادجوانت (شیمی‌درمانی کمکی که پیش از درمان اصلی صورت می‌‌گیرد) یا شیمی‌درمانی کمکی (ادجوانت) پس از عمل جراحی را باید در نظر گرفت. معمولاً از شیمی‌درمانی سیستمیک شامل چند دارو، از جمله سیسپلاتین، استفاده می‌‌شود. هیچ سازمان عمده‌ای غربالگری سرطان مثانه را توصیه نمی‌کند.

سرطان مثانه دومین بدخیمی رایج دستگاه ادراری تناسلی و ششمین بدخیمی رایج در ایالات متحده است و تقریباً 7 درصد از کل موارد سرطان در مردان و 3 درصد از کل موارد سرطان در زنان را تشکیل می‌‌دهد. نوع سرطان مثانه از بیماری خفیف با نرخ مرگ‌ومیر کم تا تومورهایی با درجه بسیار بالا و همراه با زیاد بودن نرخ مرگ‌ومیر متغیر است. این بیماری با قرار گرفتن در معرض عوامل خطر مرتبط با محیط زیست، مانند کشیدن سیگار، همبستگی روشنی دارد. مرحله بندی و درجه بندی دقیق در انتخاب درمان بهینه دارای اهمیت است. در این مقاله به‌طور خلاصه به بررسی همه گیر شناسی (اپیدمیولوژی)، آسیب‌شناسی (پاتالوژی)، تشخیص، و درمان سرطان مثانه می‌‌پردازیم و بر تحولات اخیر تأکید می‌‌نماییم.

همه گیرشناسی

سرطان مثانه چهارمین سرطان رایج در مردان و هشتمین سرطان رایج در زنان است. در سال 2007، این بیماری در تقریباً 50000 نفر مرد و 17000 نفر زن تشخیص داده شد و حدود 14000 نفر در اثر ابتلا به آن فوت کردند. سرطان مثانه بیشتر در افراد مسن یافت می‌‌شود و تقریباً 80 درصد موارد جدید این بیماری در افراد 60 ساله و مسن‌تر بروز می‌‌کند. شیوع این بیماری در مردان یک نفر از هر 27 نفر است که تقریباً چهار برابر زنان می‌‌باشد (یک نفر در هر 85 نفر). سرطان مثانه در افراد سفید پوست رایج‌تر است؛ اما، نرخ مرگ‌ومیر در افراد سیاه پوست بالاتر می‌‌باشد، زیرا این بیماری در آنها با تأخیر تشخیص داده می‌‌شود.

عوامل خطر

شناخته‌ترین عامل خطر رفتاری سرطان مثانه کشیدن سیگار است؛ و کشیدن سیگار عامل ایجاد 50 درصد از موارد این بیماری در کشور‌های توسعه یافته می‌‌باشد. خطر تشکیل سرطان مثانه در افراد سیگاری چهار تا هفت برابر افراد غیر‌سیگاری است. در کشور‌های صنعتی، 5 تا 10 درصد موارد سرطان مثانه در اثر قرار گرفتن در معرض مواد خطرناک در محل کار ایجاد می‌‌شود (مانند آمین‌های معطر یا آروماتیک در تولید رنگ‌های شیمیایی و مواد دارویی و در کارخانجات تصفیه گاز).

آلوده بودن به شیستوزوما هماتوبیوم (Schistosoma Haematobium)، که در 50 کشور در آفریقا و در خاورمیانه یک عفونت بومی (آندمیک) است، یکی دیگر از عوامل خطری است که ثابت شده است باعث ایجاد این بیماری می‌‌شوند. هفتاد درصد از سرطان‌های مثانه‌ای مرتبط با S. Haematobium کارسینوم‌های سلول سنگفرشی می‌‌باشند، و سی درصد باقیمانده کارسینوم‌های اوروتلیال یا مربوط به مخاط پوشاننده دستگاه ادراری (سلول ترانزیشنال) هستند. قرار گرفتن در معرض تشعشع، که در اغلب موارد به دلیل درمان دیگر بدخیمی‌های مربوط به لگن اتفاق می‌‌افتد، خطر ایجاد سرطان مثانه را 5 تا 10 سال پس از درمان افزایش می‌‌دهد. معمولاً این سرطان‌ها دارای درجه بالایی هستند و به‌طور موضعی پیشرفت می‌‌کنند. بالا بودن موارد بروز سرطان مثانه در بعضی از خانواده ها، به‌ویژه در افراد به نسبت جوان، حاکی از آن است که در برخی از موارد عوامل ژنتیکی در ایجاد این بیماری نقش دارند. در جدول 1 ،عوامل خطر سرطان مثانه فهرست شده است.

آسیب شناسی

تقریباً 90 درصد از تومور‌های اپیتلیالی مثانه از نوع کارسینوم مخاط پوشاننده دستگاه ادراری (اوروتلیال یا Urothelial) می‌‌باشند و 10 درصد باقیمانده دارای منشاء غیر‌مخاط پوشاننده دستگاه ادراری یا مزانشیمی هستند (جدول 2). طبقه‌بندی کارسینوم‌های اوروتلیال در سال 1998 توسط سازمان جهانی بهداشت/انجمن بین المللی پاتالوژی دستگاه ادراری به چاپ رسید و در آن کاربرد واژه "اوروتلیال یا Urothelial " به‌جای واژه "ترانزیشنال یا Transitional" برای توصیف تومورهای اپیتلیالی مثانه ترجیح داده شده است. طبقه‌بندی آسیب‌شناسی (پاتالوژیک) و درجه‌بندی و مرحله‌بندی بافت‌شناسی (هیستولوژیک) تومور‌های مثانه در جداول 2 و 3 دیده می‌‌شود.

SORT: توصیه‌های مهم برای استفاده در مورد سرطان مثانه

ظهور علائم بالینی

خون شاشی (هماتوری) بدون درد رایج‌ترین علامت ظاهرشونده این بیماری است. آشکار بودن خون در تمام طول مدت ادرار کردن حاکی از وجود سرطان مثانه می‌‌باشد. 20 درصد افراد مبتلا به خون شاشی آشکار (Gross Hematuria) و دو درصد افراد مبتلا به خون شاشی میکروسکوپی (Microscopic Hematuria) به سرطان مثانه دچار می‌‌باشند. علائم تحریک مثانه، مانند فراوانی تعداد دفعات ادرار کردن و نیاز مبرم به ادرار کردن، بیشتر در بیماران مبتلا به کارسینوم درجای مثانه بروز می‌‌کند. اگر تومور نزدیک به پیشابراه یا گردن مثانه قرار داشته باشد، ممکن است علائم انسداد مشاهده شود. امکان دارد در مراحل پیشرفته این بیماری درد پهلو ناشی از انسداد پیشابراه، یا درد شکم، لگن، یا استخوان ناشی از متاستاز بیماری به نقاط دوردست بدن، در بیماران بروز نماید (جدول 4(. با انجام معاینات فیزیکی نمی‌توان مراحل اولیه سرطان مثانه را ردیابی نمود؛ اما، ممکن است در مراحل پیشرفته بیماری توده ملموسی در بدن شخص بیمار یافت شود. در بیماری متاستازی، امکان دارد توده ملموسی در کلیه یا لگن وجود داشته باشد.

جدول 1. عوامل خطر سرطان مثانه

جدول 2. طبقه‌بندی سرطان مثانه

جدول 3. سیستم مرحله‌بندی سرطان TNM برای سرطان مثانه

جدول 4. نشانه‌ها و علائم سرطان مثانه

تشخیص

بررسی بالینی باید با تحقیق دقیق درزمینه سابقه شخص بیمار آغاز شود، از جمله سابقه سیگار کشیدن یا قرار گرفتن در معرض مواد خطرناک در محل کار. در مورد بیمارانی که علائم مربوط به دستگاه ادراری را نشان می‌‌دهند باید آزمایش ادرار و معاینه میکروسکوپی ادرار و کشت ادرار صورت گیرد تا اطمینان حاصل شود که ادرار آلوده نمی‌باشد.

یاخته‌شناسی (سیتولوژی) ادرار

یاخته‌شناسی (سیتولوژی) ادرار تستی غیر‌مهاجم برای تشخیص سرطان مثانه است و از آن برای شناسایی تومور‌های درجه بالا و کنترل و نظارت دقیق (مانیتورینگ) بیماران به منظور مطلع شدن از بروز مداوم یا راجعه بیماری پس از درمان استفاده می‌‌شود. یاخته‌شناسی ادرار بسیار اختصاصی است (95 تا 100 درصد)، اما در زمینه ردیابی سرطان مثانه حساسیت پایینی دارد (66 تا 79 درصد) و این امر مفید بودن یاخته‌شناسی ادرار را برای ردیابی سرطان مثانه در افرادی محدود می‌‌سازد که فاقد علائم بیماری هستند.

سیستوسکوپی (امتحان مثانه به‌وسیله مثانه بین یا سیستوسکوپ)

سیستوسکوپی، رویه‌ای که در مطب پزشک و معمولاً تحت بیهوشی موضعی انجام می‌‌شود، همچنان رکن اصلی تشخیص و پایش (این بیماری) باقی مانده است. بیمارانی که علائم سرطان مثانه را نشان می‌‌دهند باید با انجام سیستوسکوپی ارزیابی شوند تا مشخص شود که آیا در بدن آنها ضایعه‌ای وجود دارد. با انجام سیستوسکوپی اطلاعاتی درباره محل قرار گیری، قیافه ظاهری و اندازه تومور به دست می‌‌آید. ردیابی ضایعات مسطح نئوپلاسمی )مانند کارسینوم درجا( را با استفاده از سیستوسکوپی فلوئورسانس تقویت می‌‌نمایند؛ به این صورت که یک حساس‌کنده نوری مانند 5 – آمینولوولینیک اسید را قطره قطره در داخل ورید شخص بیمار می‌‌ریزند. این کار باعث فلئورسانس ماکروسکوپی بافت تومور در داخل مثانه می‌‌شود. انجام این رویه با خطر 5 درصدی عفونی شدن دستگاه ادراری همراه است.

با انجام یاخته شناسی محلولی که برای شست‌وشوی مثانه به کار رفته است (Bladder Wash Cytology)، می‌‌توان کارسینوم درجا را تقریباً در تمام موارد ردیابی نمود (حتی اگر مخاط پوشاننده دستگاه ادراری یا Urothelial به‌طور آشکار نرمال باشد)، و در نتیجه نمونه‌برداری تصادفی از مثانه لازم نخواهد بود. بیمارانی که علائم سرطان مثانه را نشان می‌‌دهند باید با انجام سیستوسکوپی و یاخته‌شناسی محلولی ارزیابی شوند که برای شست‌وشوی مثانه به کار رفته است.

برداشتن تومور مثانه از طریق پیشابراه

پس از ردیابی ضایعه، معاینه با هر دو دست تحت بیهوشی و برداشتن تومور از راه پیشابراه انجام می‌‌شود. از عضله احاطه‌کننده تومور باید نمونه‌برداری صورت گیرد تا عمق حمله به عضله ارزیابی شود.

ارزیابی قسمت بالایی دستگاه ادراری

رویه‌های دیگری که باید در مورد تمام بیماران مبتلا به سرطان مثانه به‌کار رود شامل ارزیابی قسمت بالایی دستگاه ادرار از طریق پرتونگاری داخل وریدی از قسمت‌های مختلف مجاری ادرار (IVU یا Intravenous Autography)، سونوگرافی کلیه، پرتونگاری از قسمت‌های مختلف مجاری ادرار با استفاده از سی.تی.اسکن، یا پرتونگاری از قسمت‌های مختلف مجاری ادرار با استفاده از ام.آر.آی است. سونوگرافی کلیه به‌تنهایی برای کامل کردن ارزیابی هماتوری در بیمار دچار سرطان مثانه کافی نمی‌باشد، زیرا با انجام این کار نمی‌توان جزئیات سیستم جمع‌آوری ادرار را ترسیم کرد. پرتونگاری سنتی از قسمت‌های مختلف مجاری ادرار (IVU) تا حد زیادی با پرتونگاری از قسمت‌های مختلف مجاری ادرار با استفاده از سی.تی.اسکن جایگزین شده است، زیرا با انجام سی.تی.اسکن هم جزئیات و هم داده‌های بیشتری به‌دست می‌‌آید (به‌عنوان مثال، گسترش تومور به بیرون از مثانه، ارزیابی غدد لنفاوی).

در مورد بیمارانی که نمی‌توانند تزریق ماده حاجب را تحمل کنند (به‌عنوان مثال، بیمارانی که آلرژی دارند یا دچار نارسایی کلیه می‌‌باشند)، می‌‌توان از ام.آر.آی برای ارزیابی قسمت بالایی دستگاه ادراری استفاده نمود. این تست‌ها در مرحله بندی بیماری و در حذف نمودن دیگر علل هماتوری مفید هستند. تصویربرداری از لگن باید پیش از برداشتن مثانه از طریق پیشابراه انجام شود تا دقت مرحله‌بندی افزایش یابد، زیرا التهاب پس از عمل جراحی از ظاهر نفوذ تومور در بافت‌های اطراف تقلید می‌‌کند. ممکن است با انجام تصویربرداری از لگن هم بتوان سرطان همزمان قسمت بالایی دستگاه ادراری را ردیابی نمود، که این بیماری در 5 درصد از بیماران مبتلا به سرطان مثانه ایجاد می‌‌شود.

ارزیابی بیماری متاستازی

شمارش کامل سلول‌های خون، تست‌های شیمی خون (از جمله تست‌های فسفاتاز قلیلیی یا Alkaline Phosphatase Tests)، آزمون‌های عملکرد کبد، رادیوگرافی قفسه سینه، و تصویربرداری با استفاده از سی.تی.اسکن یا ام.آر.آی از شکم و لگن باید در بررسی فشرده تشخیصی متاستازی سرطان مهاجم مثانه گنجانده شوند. اگر سطح فسفاتاز قلیلیی بالا رفته باشد، یا اگر علائمی دال بر متاستاز استخوان مشاهده شود، شاید اسکن استخوان صورت گیرد.

نشانگرهای تومور

در سال‌های اخیر، درباره نقش نشانگر‌های توموری موجود در ادرار که در تشخیص و پایش سرطان مثانه استفاده می‌‌شوند بحث‌های حادی جریان داشته است. آزمون‌های جدیدی که در آنها از نشانگر‌ها استفاده می‌‌شود شامل آزمون استات (Stat Test) آنتی‌ژن تومور مثانه (BTA یا Bladder Tumor Antigen) و آزمون تراک (Trak Test) آنتی‌ژن تومور مثانه؛ تست FISH (Fluorescence In Situ Hybridization یا آنالیز هیبریداسیون فلوئورسانس درجا)؛ آزمون ایمونوسیت (Immunocyt Test)؛ آزمون ماتریس هسته‌ای پروتئین 22 (Nuclear Matrix Protein 22 یا NMP22) و آزمون NMP22 Bladder Check؛ و Telemetric Repeat Amplification Protocol یا پروتکل تقویت تکرار تلومتری هستند. آزمون‌های نشانگر توموری که سازمان غذا و داروی ایالات متحده تأیید نموده است، مانند آزمون‌های NMP و آنالیز FISH، برای تغییرات کروموزومی در سلول‌های موجود در ادرار حساسیتی عالی را نسبت به سیتولوژی ادرار تومور‌های درجه پایین و حساسیتی برابر با آن را برای تومور‌های درجه بالا و کارسینوم درجا نشان داده‌اند. هیچ نشانگر توموری از میزان اختصاصی بودن سیتولوژی سنتی ادرار در ردیابی سرطان مثانه بر خوردار نمی‌باشد؛ بنابراین، از نشانگر‌های تومور نباید برای تشخیص این بیماری استفاده شود.

غربالگری

در حال حاضر، هیچ توصیه‌ای درباره غربالگری سرطان مثانه ارائه نشده است. نیروی مأموریت مشترک (تاسک فورس) خدمات پیشگیرانه ایالات متحده توصیه می‌‌کند غربالگری سرطان مثانه بزرگسالان به‌عنوان رویه‌ای معمول انجام نشود (توصیه D). هیچ شواهد رضایت بخشی وجود ندارد که درمان زودهنگام این بیماری نتایج بهداشتی دراز مدت را بهبود می‌‌بخشد. آزمون‌های مبتنی بر استفاده از ادرار، مانند اندازه‌گیر درجه‌بندی شده ادرار (Dipstick) برای ارزیابی هماتوری، سیتولوژی ادرار، و نشانگر‌های تومور (به‌عنوان مثال، BTA، NMP22)، به‌عنوان ابزار‌های غربالگری استفاده شده‌اند. اما، به دلیل پایین بودن میزان شیوع سرطان مثانه، مثبت بودن نتایج این آزمون‌ها از ارزش پیش‌بینی‌کننده پایینی برخوردار است.

درمان

درمان بهینه درمان چند رشته‌ای است و شامل شناسایی دستگاه ادراری (اورولوژی)، آسیب شناسی (پاتالوژی)، و سرطان شناسی (آنکولوژی) می‌‌باشد (جداول 5 و 6). پیگیری دقیق وضعیت بیمار مبتلا به سرطان مثانه لازم است (جدول 7).

جدول 5. درمان کارسینوم غیراورتلیال (Nonorothelial) مثانه

جدول 6. درمان کارسینوم مثانه اوروتلیال (مخاط پوشاننده دستگاه ادراری)

مدیریت سرطان مثانه

جدول7. پیگیری سرطان مثانه

*- ویتامین B12 تنها در قسمت انتهایی ایلئوم جذب می‌‌شود؛ تغییر مسیر ارتوتوپیک (Orthotopic Diversion) با استفاده از قطعاتی از ایلئوسکال (مربوط به ایلئوم یا تهی روده و روده کور) صورت می‌‌گیرد که برداشتن آن امکان دارد باعث سوء جذب ویتامین B12 شود.

درمان بیماری غیر‌مهاجم به عضلات

در گذشته، سه مرحله سرطان مثانه (کارسینوم پاپیلرغیرمهاجم به عضلات ]مرحله [TA، کارسینوم درجا ]مرحله [TIS، و تومور مهاجم به لایه همبندی مخاط ] مرحله ([T1 را سرطان سطحی مثانه می‌‌نامیدند، اما اینک از واژه سرطان مثانه غیر‌مهاجم به عضلات استفاده می‌‌شود. تقریباً 70 تا 75 درصد از موارد سرطان مثانه به‌صورت تومورهای غیر‌مهاجم به عضلات هستند. این تومور‌ها را در ابتدا با برداشتن مثانه از طریق پیشابراه درمان می‌‌کنند، و به دنبال آن مشاهده دقیق وضعیت شخص بیمار یا شیمی‌درمانی داخل مثانه‌ای یا ایمن‌درمانی صورت می‌‌گیرد.

عمق و درجه تهاجم تومور، کامل بودن برداشتن مثانه، و احتمال برآورد شده برگشت بیماری عوامل مهمی هستند که کاربرد درمان داخل مثانه‌ای را هدایت می‌‌کنند. سرطان‌های TA درجه پایین تنها با برداشتن مثانه درمان می‌‌شوند. در سرطان‌های TA و T1 درجه بالا، خطر برگشت بیماری و پیشرفت بیماری به مراحل تهاجمی‌تر بیشتر است، و بنابراین امکان دارد به برداشتن بیشتر (یعنی تکرار برداشتن تومور مثانه از طریق پیشابراه یا Repeat Transurethral Resection Of Bladder Tumor )، باسیل کالمت – گورین داخل مثانه‌ای ،یا استفاده از میتومایسین احتیاج باشد. در مورد بیمارانی که با بالا بودن خطر پیشرفت بیماری مواجه هستند، درمان BCG داخل مثانه‌ای بر کاربرد میتومایسین ترجیح داده می‌‌شود. در مورد سرطان‌های مثانه غیر‌مهاجم به عضلاتی که برای بیماران پرخطر هستند، مانند بیماری برگشت‌کننده T1 درجه بالا یا تومور‌های دارای هیستولوژی میکروپاپیلر، باید برداشتن کامل مثانه را در نظر گرفت. تصور می‌‌شود کارسینوم درجای مثانه یکی از آغازگرهای (Precursor) بیماری مهاجم باشد. در مورد کارسینوم درجا، برداشتن مثانه از طریق پیشابراه و به دنبال آن BCG داخل مثانه‌ای هفته‌ای یک بار به مدت شش هفته توصیه می‌‌شود.

بیماری مهاجم به عضلات

برداشتن کامل مثانه، همراه با برش و برداشت غدد لنفاوی لگن، درمان استاندارد سرطان مثانه مهاجم به عضلات (مرحله T2 و بالاتر)است. اگر در پاتالوژی هیچ بیماری داخل مثانه‌ای مشاهده نشود، امکان دارد بتوان به بقای درازمدت عاری از بیماری به میزان تا 70 درصد دست یافت. برداشتن کامل مثانه شامل برداشتن پروستات و مثانه در مردان و برداشتن کامل مثانه (معمولاً همراه با برداشتن رحم) در زنان است، که به دنبال آن رویه تغییر مسیر ادرار (Urinary Diversion Procedure) صورت می‌‌گیرد. در مورد ضایعات منفرد فاقد کارسینوم درجا که در نقاط مناسب قرار دارند، می‌‌توان کاربرد رویه برداشتن قطعه‌ای مثانه را در نظر گرفت. در بیماران مبتلا به بیماری‌های مزمن و گسترده همراه با سرطان مثانه، گاهی اوقات از راهبرد‌های حفظ مثانه (برداشتن مثانه از طریق پیشابراه همراه با یا بدون شیمی‌درمانی) به‌جای برداشتن مثانه استفاده می‌‌کنند تا عوارض جانبی یا حالت مرضی (Morbidity) مرتبط با درمان محدود شود.

کاربرد شیمی‌درمانی کمکی که پیش از درمان اصلی انجام می‌‌شود (نئوادجوانت) و شیمی‌درمانی کمکی (ادجوانت) در بیمارانی بررسی شده است که دچار بیماری مهاجم به عضلات هستند، و بهترین کاربرد آنها برای بیمارانی است که با بالا بودن خطر مواجه می‌‌باشند (به‌عنوان مثال، بیمارانی که غدد لنفاوی آنها سرطانی است، هیستولوژی آنها درجه بالا است، مورد تهاجم از راه دیواره [Transmural] از راه رگ‌ها یا عروق [Vascular]) قرار گرفته‌اند، دارای ضایعات T3 هستند). ترکیب جمسیتابین (جمزار) و سیسپلاتین (پلاتینول) درمان استاندارد برای بیشتر بیماران است، زیرا مسمومیت کمتری ایجاد می‌‌کند. ترکیب متوترکسات، وین بلاستین، دوکسوروبیسین (آدریامایسین)، و سیسپلاتین (MVAC) کارآیی مشابه با جمسیتابین/ سیسپلاتین دارد؛ اما کاربرد آن، به دلیل مسمومیتی که ایجاد می‌‌کند، محدود می‌‌باشد. در مورد سرطان‌های غیراوروتلیال (Nonorothelial) مانند کارسینوم سلول سنگفرشی یا آدنوکارسینوم که عمدتاً با برداشتن مثانه درمان می‌‌شوند، از شیمی‌درمانی استفاده نمی‌کنند.

بیماری متاستازی

بیمارانی که دچار بیماری متاستازی هستند را با شیمی‌درمانی مداوا می‌‌کنند. رژیم خاص شیمی‌درمانی که به‌کار می‌‌رود به وجود بیماری‌های مزمن همراه سرطان مثانه، مانند عملکرد غیر‌طبیعی یا ناقص قلب و کلیه، بستگی دارد. ترکیب‌های دارویی که اغلب استفاده می‌‌شود شامل سیسپلاتین و جمسیتابین یا رژیم چند دارویی بر پایه سیسپلاتین (مانند MVAC) است. از رژیم‌های دارای پایه کاربوپلاتین در بیماران مبتلا به Insufficient Renal Reserve (یعنی در بیمارانی که کلیه‌های آنها توانایی بالقوه کافی در انجام کار فوق‌العاده در مواقع ضروری را ندارند) استفاده می‌‌شود. اگر عضلات مورد تهاجم قرار گرفته باشند، برداشتن کامل مثانه همراه با برداشتن غدد لنفاوی لگن هنوز هم به‌عنوان بهترین درمان به کار می‌‌رود. ایجاد تغییرات در سبک زندگی، شامل ترک سیگار، بخشی ضروری از درمان را تشکیل می‌‌دهد. پس از تشخیص بیماری، بیماران به پایش بی‌وقفه احتیاج دارند (جدول 7 )، زیرا بیشتر موارد برگشت بیماری را می‌‌توان با موفقیت درمان نمود (به شرط آنکه زود ردیابی شوند).