محققان آمریکایی موفق به قرار دادن داروهای نامحلول در آب، درون نانولوله‌های کربنی شدند. با این کار داروهای ضد سرطان به صورت هدفمند به سلول سرطانی وارد میشوند. پیش از این تلاش‌های زیادی برای وارد کردن داروهای نامحلول در آب به بدن صورت گرفته بود اما موفقیت زیادی به‌دست نیامده بود.
محققان آمریکایی موفق به قرار دادن داروهای نامحلول در آب، درون نانولوله‌های کربنی شدند. با این کار داروهای ضد سرطان به‌صورت هدفمند به سلول سرطانی وارد میشوند. پیش از این تلاش‌های زیادی برای وارد کردن داروهای نامحلول در آب به بدن صورت گرفته بود اما موفقیت زیادی به‌دست نیامده بود.
حمل‌کننده‌های دارو دیگر در کتاب‌های علمی تخیلی نیستند. این داروها به بدن تزریق شده، سپس به محل مورد نظر در بدن رفته و دوز مشخص دارو را وارد محل مورد نظر می‌کنند. این مفهوم اولین بار در اوایل قرن بیستم توسط پاول ارلیشت مطرح شد که به آن گلوله‌های مغناطیسی نام نهادند. با توسعه فناوری نانو این مفهوم به حقیقت نزدیک‌تر شد.
در شماره پیشین نشریه Nanowerk Spotlight مقاله‌ای تحت عنوان Nanotechnology's 'magic bullet توسط تامسین هیلدر از دانشگاه وولنگان به چاپ رسید که این مفهوم را به تصویر کشیده است. او با همکاری جیمز هیل مقاله‌ای مروری درباره مزایای استفاده از نانولوله‌های کربنی تحت عنوان "Modeling the Loading and Unloading of Drugs into Nanotubes" به چاپ رسانده است.
در این مقاله مروری، نویسندگان نوشته‌اند که نانولوله‌های کربنی عامل‌دار می‌توانند سلول‌های هدف را پیدا کرد، وارد آن شده و داروی موجود در آن در اثر یک محرک خارجی آزاد می‌شود. این مفهوم می‌تواند برای درمان سرطان راهبرد جالبی باشد.
اخیرا یک گروه تحقیقاتی به این هدف دست یافته است. جان مارشال از دانشگاه براون مقاله‌ای تحت عنوان "Trojan-Horse Nanotube On-Command Intracellular Drug Delivery" در نشریه Nano Letters به چاپ رسانده است که در آن جزئیاتی پیرامون قرار دادن دارو درون نانولوله کربنی و رها کردن آنها با استفاده از گرما ارائه شده است. برای گرم کردن نانولوله محققان از جریان متناوب یا میدان مغناطیسی پالسی استفاده کردند.
مارشال می‌گوید مهمترین پیشرفت در این کار آن است که ما موفق به کپسوله کردن داروهای مختلف شدیم، داروهایی که نامحلول هستند برای مثال C6 سرامید ماده‌ای است که به‌شدت تاثیر داروهای شیمی‌درمانی را افزایش می‌دهد داروهایی نظیر تاکسول، دوکسوروبیسین و بازدارنده دی‌استیلاز هیستون (HDACI). اما متاسفانه C6 سرامید آب‌گریز بوده و در صورت وارد شدن به بدن که محیط آبی دارد به‌صورت ذرات چربی ریز رسوب می‌کند. پیش از این از نانولیپوزوم‌ها برای این کار استفاده شده بود اما موفقیت زیادی در پی نداشته است.
برای حل این مشکل، محققان نانولوله‌های کربنی با قطر داخلی بزرگ، 40 نانومتر، تولید کردند که به‌صورت عمودی قرار گرفته است. سر این نانولوله‌ها به‌صورت مکانیکی یا شیمیایی باز شده و یک قطره محلول حاوی دارو روی آن ریخته می‌شود. با اعمال خلاء از پایین این نانولوله‌ها، دارو به‌درون آن کشیده می‌شود. سپس با هیدروژل در این نانو لوله‌ها بسته می‌شود. با تزریق این نانولوله‌ها به بدن بیمار و اعمال میدان مغناطیسی، دارو در بدن رها می‌شود.
منبع: ایسنا
تاریخ: 26/10/91
کلیدواژه ها:
 جدول شناسه
|